شب دست سیاه و خویش بر سر می زد
از دور کسی بال کبوتر می زد
مرغی به سر شاخه ی غم می نالید
در سینه یمن شوق تو پر پر می زد

 ..از هم گریختیم

وان نازنین پیاله دلخواه را دریغ

بر خاک ریختیم!

_

بس دردناک بود جدایی بین ما

از هم جدا شدیم و بر این درد ساختیم

سنگیست زیر آب

در گود شب گرفته دریای نیلگون

تنها نشسته در تک آن گور سهمناک

خاموش مانده در دل آن سردی و سکون

او با سکوت خویش

از یاد رفته ای است در آن دخمه سیاه

هرگز بر او نتافته خورشید نیمروز،

هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه

بسیار شب که ناله بر آورد و کس نبود

کان ناله بشنود

بسیار شب که اشک بر افشاندو یاوه گشت

سنگیست زیر آب ، ولی آن شکسته سنگ

زنده است، می تپد به امیدی به آن نهفت

دل بود اگر به سینه دلداری نشست

گل بود اگر به سایه خورشید می شکفت.

                 <مرجان _  سایه _ داش اکل >

سلام بر تو که چشم توگاهواره نور

سلام بر تو که دست تو آشیانه مهر

سلام بر تو که نور تو روشنایی ماه است

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات ازل نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبانمن و تو ست

روز گاری شدوکس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

بسترم

صدف خالی یک تنهای است

وتو چون مروارید

گردن آویز کسان دگری.